Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Waarom staan er op paklijsten nooit dingen als "geduld", "plezier in het feit dat het niet overal is zoals thuis" en "vertrouwen dat het allemaal goed komt"? Dit “binnengoed” heb je namelijk op vakantie soms minstens zo hard nodig als wat onder- en bovengoed!

Ik ben, na Lin’s vertrek, via Curacao en Venezuela (zo kom je nog eens ergens...) naar Cuba gevlogen. In Caracas was er onder het (uitsluitend Spaans sprekende) luchthavenpersoneel wat verwarring of ik nou wel of niet door immigratie moest. Uiteindelijk werd ik zonder boardingpas naar de security check gestuurd, zou ik bij de gate m'n boardingpas krijgen en werd me verzekerd dat m'n bagage op het juiste vliegtuig zou worden gezet. Klinkt mooi, maar in werkelijk ging het ongeveer zo: bij de security check wisten ze van niks en wilden ze me terug naar immigratie sturen, werd ik na enig morren toch doorgelaten, duurde het bij de gate minstens een uur voordat ik m’n boardingpas in handen had en was het personeel ervan overtuigd dat mijn bagage niet met me mee zou reizen...No problemo: ik had in mijn handbagage voldoende onder-, boven- en binnengoed voor een dag zonder spullen. En surprise surprise: toen ik op de luchthaven van Havana toch maar even bij de bagageband bleef hangen (er was me tenslotte beloofd dat het goed zou komen...) kwam m’n tas stiekem toch voorbij!

Ik heb me de afgelopen maanden nergens zo'n buitenlander gevoeld, als hier in Cuba: ik spreek de taal niet (gelukkig lukt het me overal met handen en ja, soms zelfs voeten, om eten, drinken en een bed te regelen), “gewone” dingen zoals bijvoorbeeld geld opnemen is een hele uitdaging (pinautomaten staan erom bekend je pas in te slikken, sommige banken accepteren alleen VISA, wisselkantoortjes in hotels accepteren alleen gasten, en met een beetje pech werkt in de wisselkantoren waar het normaal gesproken wel zou moeten lukken de apparatuur tijdelijk niet), het straatbeeld is heel anders dan ik tot dusver gezien heb (heel veel paard en wagen, land wordt met ossen bewerkt, mensen zitten/ staan in hun deuropening of spelen domino op straat, kinderen spelen buiten met een bal of tol, schitterende, maar vervallen, gebouwen, straathonden, waanzinnige Amerikaanse auto's, oude lada’s en peogeutjes 205...), het eten is anders (vooral veel rijst, bonen, pizza en ijs...voor de meeste Cubanen is eten een soort noodzakelijk kwaad en er wordt dan ook meer gesnackt, dan gegeten), de verkeersregels lijken niet op die van thuis (ik heb in mijn hoofd al heel wat boetes uitgedeeld voor onnodig claxoneren, over doorgetrokken strepen rijden, bumperkleven, rechts inhalen, niet handsfree bellen, ontbreken van verlichting, etc), om het makkelijk te maken hebben ze twee geldige valuta's (ook nog eens allebei “peso’s” genoemd) en ik zie er ook anders uit dan de gemiddelde Cubaan (blijkt ook uit de continue complimenten, "psssst"s en handkussen die ik op straat mag ontvangen)! Om een lang verhaal kort te maken: het is hier anders dan thuis en ik vind het heerlijk!

Ik heb in Havana nog geprobeerd me ergens in te schrijven voor een cursus(je) Spaans, maar dat is me (door gebrek aan Spaans?) niet gelukt. Gelukkig “heb” elk nadeel z’n voordeel en kan ik, in plaats van in de Spaanse schoolbank zitten, twee weken lang rondtrekken door fascinerend Cuba!

Heb in die twee weken onder meer me de slipper-blaren geslenterd in Havana, paardgereden in de schitterende Valle de Vinales, geleerd hoe sigaren worden gerold, rumcocktails mogen proeven, een dag gedoken vanuit Maria la Gorda in het uiterste Westen van Cuba, genoten van alle waanzinnige muziek die je de hele dag op straat en in bars hoort, naast de hoofstad ook de steden Vinales, Cienfuegos, Trinidad en Santa Clara verkend, met een stoomtrein (zo eentje die nog echt oeh-oeht) een tochtje gemaakt door de Valle de los Ingenios, owh en, bij gebrek aan "mijn" Tineke (oké oké Jaco..."onze" Tineke...), ben ik in Cuba naar de kapper geweest....euh nee...ik kan beter zeggen: heb ik in Cuba mijn haar laten knippen. Want de mooie 24-jarige Cubaanse was eigenlijk helemaal geen kapster ("...but I just know how to cut hair) en ik hoefde nergens heen want ik werd "thuis" aan de keukentafel geknipt. Ondanks de enorme pluk haar die ze me laat zien, roep ik heel enthousiast "doe nog maar een beetje korter" en nadat ook de dame waar ik verblijf (de tante van mijn “kapster”) er nog een paar laatste plukjes afknipt als finishing touch, heb ik weer een lekker zomers (en minstens 5 jaar jonger) koppie...

De beste low-budget accommodatie optie in Cuba zijn de Casa’s Particular (soort Bed & Breakfast, alleen zijn de maaltijden niet inclusief) en daar heb ik m’n nachten dan ook doorgebracht. En tot mijn grote plezier schuilt achter de meeste deuren een juweeltje van een casa: mooie dakterrassen, groene binnentuinen, hoge plafonds, kleurrijke muren, antiek interieur en ruime kamers met, in de meeste gevallen, privé badkamer. Na m’n eerste nachten in Havana, ben ik in het Casa Particular netwerk van m’n gastheer Julio terechtgekomen, waarbij in iedere casa waar ik verbleef voor mij een casa uit dit netwerk werd geboekt in de volgende stad. Kortom: een amigo van Julio werd al snel een amigo van mij!

En amigo´s waren het! Ik vind de Cubanen vreselijk vriendelijk en behulpzaam (soms leek het net een georganiseerde vakantie met de ontbijtjes die ’s morgens voor me klaarstonden, de casa’s die voor me vooruit werden geboekt en waarvan er dan altijd iemand me op de bushalte stond op te wachten, taxi’s die voor me geregeld werden naar busstation en luchthaven, etc) en warm (de buschauffeur denkt geen twee keer na als hij een bekende ziet lopen, maar stopt even om hem/haar te begroeten en/of een lift aan te bieden, ik krijg na m’n twee nachten in Trinidad een dikke knuffel van m’n gastvrouw en de taxi chauffeur trakteert me, na twee ritjes in zijn Amerikaase slee, op een dikke kus). Bovendien zijn het enorme harde werkers; zo zijn de Casa’s Particular voor veel Cubanen een noodzakelijke tweede bron van inkomsten, omdat 70% van alle inkomsten aan de staat moet worden afgestaan...

Ik denk dat ik in de twee weken Cuba aardig heb weten te integreren: al snel liep ik rond met een paar spelletjes domino (om weg te geven), een flink aantal sigaren (om weg te geven) en een fles rum (uhm....om zelf op te drinken...) in m’n tas en iedere dag pikte ik wel weer wat Spaanse woordjes op. In ieder geval voldoende om bij iedere “taxi lady?” te zeggen dat ik liever loop, maar helaas nog onvoldoende voor een Spaanse chit-chat (en zodoende word ik door mijn gastvrouw in Cienfuegos bij het boeken van de volgende casa particular omschreven als "mooi en rustig" (of zou het "mooi rustig" zijn??)). Het enige écht Cubaanse dat ik heb overgeslagen is een lesje Salsa, want dat bewaar ik liever voor wanneer ik mijn eigen danspartner (waarmee ik ook een kick-ass Merengue weet neer te zetten) kan meenemen!

Hoe waanzinnig Cuba ook is...de laatste dagen stonden toch voornamelijk in het teken van aftellen! Wat een kado’tje om straks drie weken (incl. mijn verjaardag, Paultje’s verjaardag en Valentijnsdag!) met mam, pap, broer, schoonzus en schattepatatje door te mogen brengen! De familie zit nu al in het vliegtuig naar Costa Rica (met een lange tussenstop in New York); mijn vliegtuig vertrekt rond 17:00. Ik voorzie hele dikke gelukstranen op de luchthaven van San José!

Dusssss: ik ga op vakantie naar Costa Rica en ik neem mee...kado’tjes voor de familie...het nodige onder- en bovengoed...geduld...plezier in het feit dat het niet overal is zoals thuis... vertrouwen dat het allemaal goed komt...en in m’n handbagage een handjevol snotlappen...