www.elterusten

Maandagmiddag 12 maart 2012. Ik ben net aangekomen op het eiland Caye Caulker in Belize, zit op een bank in een hostel met m’n laptop op m’n schoot en vind m’n broer en schoonzus online op Skype. Na de gebruikelijke “Hé hoi hoe gaat het”s, krijg ik het blijde nieuws te horen dat ik tante word!!! Mensen om me heen kijken me wat vreemd aan terwijl de tranen over m’n wangen rollen en ik met een brok in m’n keel het gelukkige koppel feliciteer. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik gisteren de eerste bewegende (echo)beelden mogen bewonderen van de al maar liefst 2,8cm grote Arie jr (voorlopig de werktitel van dit baby-projectje)!

Toen ik 9 maanden geleden in Vancouver in mijn eerste hostel incheckte, verbaasde ik me over het aantal backpackers dat met de neus achter een beeldscherm zat. Maar na me twee weken te hebben geirriteerd aan beroerde Skype gesprekken zonder beeld en/of geluid, in een land waar zo’n beetje iedere slaap- en eetgelegenheid wi-fi heeft (ik heb zelfs Skype gesprekken kunnen voeren vanuit m’n tent), kocht ik zelf toch ook maar een mini-laptopje.

En zo heb ik tijdens m’n reis op Facebook verhuisberichten meegekregen, huisdieren zien groeien, en helaas ook vrienden moeten condoleren. Kon ik op waarbenjijnu.nl m’n verhaal kwijt en heb ik genoten van alle leuke reacties op m’n blogs. Heb ik via Skype rondleidingen gekregen in nieuwe huizen en nieuwe badkamers, kon ik toch even “aanschuiven” bij kerstdiners (met nog meer blij babynieuws) en heb ik (mee)gehuild bij verdrietig nieuws. Heb ik via email moeten lezen dat Paultje door een helicopter van een skipiste was opgepikt, geboorte- en trouwkaarten gekregen en ben ik door vrienden en familie aardig op de hoogte gehouden van al hun hoogte- en dieptepunten.

In het begin ging mijn online tijd vaak gepaard met een soort schuldgevoel dat ik eigenlijk buiten zou moeten spelen om m’n nieuwe omgeving te verkennen. Maar op een gegeven moment kom je, tijdens één van de vele busritten of tijdens een slapeloze nacht, dan tot de diepzinnige conclusie dat je een geweldig mooi leven hebt en dat het familie en vrienden zijn die dat leven geur en kleur geven.

En dus schuif ik, in een afgelegen boomhut, terwijl de brulapen om me heen flink van zich laten horen, schaamteloos achter een computer om m’n schattepatatje even welterusten te wensen.