Gastblog Lin: Thuiskomen op Bonaire

Precies op tijd vertrok mijn vliegtuig vanaf Schiphol. Veel te vroeg kwam hij op Curacao aan. Omdat ik wist dat Annette ongeveer een uurtje voor mij van Curacao naar Bonaire zou vliegen, heb ik vol verwachting bij haar gate zitten wachten totdat ze langs zou komen lopen. Totdat er werd omgeroepen dat mijn vliegtuig alweer zou vertrekken, wat betekende dat ik ruimschoots voor Annette aan zou komen op Bonaire. Ik kon haar dus opwachten in de ‘aankomsthal’ in Bonaire, hoe leuk is dat?! Omdat ik wist dat het niet lang kon duren, ging ik meteen vol verwachting klaarstaan voor de knuffel waar we zo lang op hadden gewacht. Na enkele minuten verscheen op het beeldscherm al dat het vliegtuig geland was. ‘BIJNA!!’ dacht ik. Er druppelde wat mensen binnen, maar niets wat op Annette leek.... ondertussen was onze gastvrouw Lida ook gearriveerd om ons naar ons huisje te brengen. Maar nog steeds geen Annette. Gelukkig had Lida die avond geen andere plannen, dus het wachten kon beginnen. Maar ja... als je daar dan samen eenmaal een uur zit te wachten, terwijl haar vliegtuig er al lang zou moeten zijn, dan begin je je toch wel een beetje af te vragen of ze nog gaat komen...

.... maar, ineens zag ik een veel te bruin, maar o zo bekend gezicht om het hoekje verschijnen!!! Wat was het fijn om mijn vriendinnetje weer in de armen te vliegen! Jammergenoeg was het alleen het vriendinnetje zelf, zonder bagage. En na een flinke zeilreis van bijna twee weken, had Annette toch eigenlijk wel zin in een lekkere douche met daarna wat schone kleding... Al snel bleek dat de bagage die avond niet meer zou komen, dus besloten we naar het huisje te gaan. Lida heeft ons een korte uitleg gegeven, en daarna kon het genieten gaan beginnen!

We hebben het heerlijk rustig aan gedaan. De eerste ochtend kwam Lida juist voorrijden toen wij op het punt stonden om ergens in de ‘stad’ te gaan ontbijten. Eerst even naar het vliegveld dus om de bagage op te halen (die er zowaar ook was!), en nadat we die thuis hadden afgeleverd kregen we van Lida direct een lift naar het centrum (± 2km). Na een heerlijk ontbijtje bij Norca (een schatting terrasje waar we nog wel een paar keer terug zouden komen) hebben we ons goed vermaakt in alle souvenirswinkeltjes en langs het water. En toen was het tijd voor de grootste attractie van de vakantie: de ALBERT HEIJN!! Na de Nederlandse taal, de Nederlandse douane, de Nederlandse verkeersborden, en de Nederlandse politie was dit toch wel het toppunt van het gevoel van ‘thuiskomen’. Met name voor Annette dan, die haar ogen uitkeek: alle dingen van ‘thuis’ waren ineens weer binnen handbereik. Hoogste tijd dus voor een lekkere zak drop, huzarensalade en een hollandse boterham met kaas! Eigenlijk wisten we meteen al dat dit bezoekje een dagelijkse activiteit zou worden, en dat hebben tot de laatste ochtend volgehouden ;-)

Op dag twee hebben we onze plannen voor de komende dagen verder uitgedacht, en hebben we onze duikschool uitgekozen. Meteen een afspraak gemaakt om vrijdag de eerste bootduik te gaan maken. Verder geinformeerd naar de mogelijkheden wat betreft vervoer (fiets/scooter/auto), en een planning gemaakt van hoe we de komende dagen in zouden vullen. Planningen zijn er om vanaf te wijken, en gedurende de week bleek dat vaak genoeg nodig. Zo bleek het huren van een auto in het hoog- en regenseizoen nog niet zo eenvoudig, en bleek het ook best moeilijk om het water over te steken richting Klein Bonaire. Maar dat geeft niet, want we hebben elke dag in ieder geval nog één activiteit waar we zeker van zijn: de ALBERT HEIJN!!

Vrijdag was het tijd voor de eerste duik samen! Voor mijzelf best wel spannend. Voor het eerst in het ‘grote water’, voor het eerst zonder instructeurs, en voor het eerst vanaf een boot. Maar, met Annette als mijn buddy had ik er wel het volste vertrouwen in. En het was geweldig! Heerlijk rustig, mooi koraal en mooie vissen. En een schildpad!!! Dat was mijn grote wens, en ik werd meteen op de eerste duikdag al getrakteerd! Wat een feestje, dan weet je wel dat de duiklessen in het vieze troebele Nederlandse water de moeite waard zijn geweest ;-)

Zaterdag en zondag hebben we fietsen gehuurd. Als echte hollandse meiden gingen we al vroeg op weg met onze Sparta’s. Ondanks dat er voldoende fietsverhuurbedrijven zijn, zie je nagenoeg niemand op de fiets. Het zijn allemaal afstanden van niks, maar toch pakt iedereen de auto. Hoe zonde! Hoewel... Zaterdag hebben we de zuidpunt van het eiland per fiets verkend, en dat was heerlijk! Maar ik snapte uiteindelijk wel waarom de mensen misschien niet zoveel fietsen in die zon... ondanks zorgvuldig smeren had ik bij thuiskomst toch behoorlijk rode oren en handen. De vellen hangen er nu nog aan. Zondag na onze tweede bootduikdag dus toch maar even een hoedje opgezocht om de oren enigszins te beschermen...

De fietsen bevielen ons zo goed dat we maandag besloten om de fietshuur een dagje te verlengen. Uiteindelijk werd het een erg winderige en regenachtige dag (iets wat met de rode oren en handen niet echt een straf was), maar toch hebben we goed gebruik gemaakt van de fiets. We besloten te fietsen richting Lac Bay. Een fietstocht door de regen, de herinneringen aan onze fietsvakanties kwamen meteen weer boven ;-). We hadden eigenlijk de hoop dat we bij het meer een kano konden huren om de mangrove in te peddelen. Aan de kust bleek het echter nog harder te regenen en te waaien, waardoor dat niet meer echt verantwoord voelde. Dat hebben we dus maar uitgesteld, en we zijn teruggefietst om, uiteraard via de AH, de avond lekker thuis door te brengen.

Dinsdag was het alweer tijd voor onze derde (en laatste) bootduikdag. Opnieuw naar Klein Bonaire, waar op dat moment een wel erg sterke stroming stond. Omdat we op een gegeven moment nauwelijks meer vooruit kwamen hebben we de groep maar door laten zwemmen en samen rustig gewacht op hun terugkomst. Dit heeft ons erg gesterkt in het idee dat we ook best eens samen een duik zouden kunnen maken (zonder een dive master), en eenmaal weer op de kant hebben we dus afgesproken om vrijdag een keer een duik met zijn tweetjes te doen. Spannend!

Voor de woensdag en donderdag hadden we een mooie pickup gereserveerd. Dat was het enige vervoersmiddel waarmee we het nationaal park van Bonaire in mochten, en al snel was duidelijk waarom. De weg deed ons erg denken aan ons bezoek aan de Jeepers Jamboree zo’n 15 jaar geleden (wat worden we oud!!!): onverhard met heel veel gaten (en plassen) in de weg. Gelukkig had ik een goede zelfverzekerde chauffeur ;-) We hebben erg genoten van het bijzondere landschap, de vele cactussen, flamingo’s, iguana's, roofvogels, watersplashes en rotspartijen. En van ons patatje MET KROKET onderweg.

Nadat we vrijdagochtend vroeg de huurauto weer hadden ingeleverd (met lekke band... oeps), zijn we voor het eerst samen het water in gegaan. Volgens de duikschool ‘kon het echt niet foutgaan’, en na een uitleg over wat we allemaal tegen zouden komen gingen we dan ook enthousiast van start. Helaas hebben we weinig van de verwachte onderwaterbeestjes (schildpadje, octopusjes) gevonden, maar, op een klein navigatiefoutje aan het eind na, hebben we het toch maar mooi gedaan. Een mooie afsluiter van de duikervaring op Bonaire!

Helaas komt aan alle goede dingen weer een eind, en vrijdagavond begon toch al wel de eerste inpak-onrust. Eerder hadden we al bepaald dat ons diner zou bestaan uit een ‘kliekjesavond’ (wat overigens uiteraard niet betekent dat we niet naar de AH zijn geweest die dag...): een overheerlijke Quesedilla à la Annette, waarna de laatste nacht in ons huisje kon beginnen. Zaterdagochtend onzelf nog eens getrakteerd op een lekker ontbijtje bij Norca, en een bakje overheerlijk schepijs van Gio’s (na 4x twee smaken geprobeerd te hebben kon ik echt niet anders concluderen dan dat het laatste bakje één smaak moest krijgen: chocola! Als ik er nu weer aan denk dan loopt het water me in de mond...). Tijd voor de laatste wandeling naar huis, het laatste uurtje in onze achtertuin, en de laatste keer naar de ALBERT HEIJN!!

Omdat Annette een paar uurtjes later vloog dan ik, heeft ze me nog tot het laatste moment voor de douane gezelschap kunnen houden op het vliegveld, maar toen kwam toch echt het moment dat we afscheid moesten nemen. Heel moeilijk en dubbel: Tuurlijk had ik ook wel zin om weer naar huis te gaan, maar ik had Annette zo graag in mijn koffer willen stoppen!

Mijn verhaal stopt hier, ik ben door ArkeFly netjes via Aruba naar huis gevlogen, en werd daar met open armen ontvangen door mijn mannetje. Maar Annette gaat voorlopig nog niet naar huis ‘nog lange niet, nog lange niet’. Als het goed is is ze eerst nog even teruggegaan naar ons huis (ben benieuwd of ze de verleiding kon weerstaan om niet nog een keer naar de Albert Heijn te gaan...), en een paar uur later is ook zij op het vliegtuig naar Curacao gestapt en als het goed is zit ze nu in Cuba. Ik ben heel benieuwd wat ze daar weer gaat beleven.........