Zeilen voor dummies

Na 10 dagen zeilen rond/tussen de Hawaiiaanse eilanden Molokai, Lanai en O'ahu ben ik blij weer vaste grond onder m'n voeten te hebben......Toen ik aan boord kwam suggereerde de kapitein dat ik m'n mooie, speciaal voor deze vakantie aangeschafte, Casio maar moest afdoen, kreeg ik drie alternatieven aangeboden voor het gebruik van het toilet aan boord van de boot (best samen te vatten als "ter land, ter zee en in de lucht), en diezelfde avond sliep ik buiten op het dek omdat daar, met 8 man/vrouw aan boord, één van de weinige vrije slaapplekken was. Een warme douche kon ik wel op m'n (vieze, zoute, bruine) buik schrijven en met een gekwalificeerd barman aan boord, die er een sport van maakte om lekkere cocktails in elkaar te draaien, heb ik veel te veel suiker binnengekregen!

...

Sorry...iedereen die na het lezen van m'n blogs steeds retejaloers wordt, moet hier maar stoppen met lezen...heb een serieuze poging gedaan om m'n Hawaiiaanse zeilavontuur te omschrijven als vreselijk, maar ik kan (helaas?) slecht liegen...

...WANT HET WAS WAANZINNIG!

M'n horloge heb ik inderdaad afgedaan op dag 1 (30 december), maar wat is er nou heerlijker dan slapen wanneer je moe (of dronken) bent en eten wanneer je honger hebt (of wanneer de kapitein het voor je neerzet)? En hoe kan je niet genieten op een boot ("Aerial" een zeilboot van zo'n 60 feet) met een kapitein die als motto heeft "I'm on a mission to enjoy life"? En wat is er nou fijner dan 's avonds onder een schitterende sterrenhemel in slaap te vallen, 's nachts vanuit je bed de maan onder te zien gaan en wakker te worden onder een strak blauwe lucht? En wie mist een douche als je ieder moment het heerlijk frisse, heldere zeewater in kan springen?

Dit gezegd/geschreven hebbende, realiseer ik me dondersgoed dat op zo'n relatief klein leefoppervlak het gezelschap uiteindelijk de ervaring maakt of kraakt. Bij mijn start waren er 8 man/vrouw aan boord, maar vanaf 2 januari tot mijn vertrek op 9 januari waren we uiteindelijk met 2 vrouwen en 4 mannen: een zeer gevarieerd gezelschap, maar iedereen zat op dezelfde golflengte (klein zeil-grapje). We hebben gelachen totdat het pijn deed, genoten van het goede leven op het water en ons ook iedere minuut van de dag gerealiseerd wat een bofkonten we zijn.

Oud-en-nieuw was met deze groep mensen dan ook echt een feestje! Oudejaarsdag hebben we om 13:00 (Hollands nieuwjaar) op zee de eerste fles champagne opengetrokken (vond de rest van de crew niet heel vervelend) en zijn we naar een afgelegen baai op Molokai (Haleolono = house of God) gezeild. Daar heb ik 's avonds wat mogen spelen met een flaregun (waarna we het bijna met een crewlid minder moesten doen......maar hoe kon ik nou weten dat hij in de bosjes even met dringende zaken bezig was?), hebben we een kampvuur op de kant gemaakt en vond ik het om middernacht blijkbaar een goed idee om te gaan zwemmen....Uhm, hoe dan ook: heb heeeerlijk geslapen m'n eerste nacht van het nieuwe jaar!

Kapitein Carl is een/mijn held: hij kan wind, water en wolken lezen als geen ander, is een koning in recyclen, is enorm recht-voor-z'n-raap, een goede kok, laat zich graag met een touw aan zijn boot vastbinden om vervolgens zonder board te kitesurfen/vliegen, gebruikt ducktape als pleisters (en die heeft hij nogal regelmatig nodig), luistert bij zijn/ons ochtendbakkie het liefst naar klassieke muziek (de rest van de dag naar raggae), kan in het donker op 2 meter afstand een zoute pinda in iemands mond gooien (en hij schijnt eenzelfde truc te hebben met slippers en achterhoofden van mensen), werd op 14 jarige leeftijd door z'n ouders aan marihuana geholpen tegen z'n ADHD én hij stond het toe dat we in het water sprongen met de bultrug walvissen!

We hebben iedere dag dat we zeilden walvissen gezien en een aantal keer (angstvallig) dichtbij de boot. Eén van die keren zijn Micah en ik met duikbril in het water gesprongen, hebben we snel het touw dat ons werd toegegooid vastgegrepen en gekeken of we de walvissen onder water konden zien. Dat lukte helaas niet, maar wel vanuit het water vlak naast de boot één van deze reuzen zien springen én we konden wel in het blauwe water de enorme zee van bellen zien waar de walvis het water weer in was gedoken. Dolgelukkig met deze ervaring (en ook blij dat ik m'n zwembroek niet was verloren door de kracht van het water) ben ik vervolgens door 3 man weer de boot ingetrokken. En alsof dat niet al waanzinnig genoeg was: naast walvissen ook nog dolfijnen rond/voor de boot gehad!

Het is ongelooflijk hoe snel je gewend raakt aan de rust en stilte, het samenspel met moeder natuur, de saamhorigheid, de tevredenheid, het geluk, de oprechtheid, kortom: de no-nonsense cultuur op zo'n boot! Wat een enorm contrast met de drukte op de snelwegen van Honolulu en de mensenmassa's op de luchthaven.

Zat ik dan in het vliegtuig, met een lijf dat al een week geen douche had gezien, in de enige kleren die ik nog had zonder zoutvlekken of de geur van kampvuur! Van Honolulu naar LA gevlogen, van LA naar Miami, van Miami naar Aruba, van Aruba naar Curacao en van Curacao naar Bonaire...'t duurt even maar dan heb je ook wat, namelijk...LINDA! M'n bagage was weer blijven hangen op een andere luchthaven, maar wat heb je nou meer nodig op een Caribisch eiland dan je allerbeste vriendin?!

Heb Linda gevraagd het volgende (gast)blog te schrijven, dus verraad nog even niet wat we de afgelopen dagen hebben gedaan, maar het is in ieder geval erg fijn om haar bij me te hebben! Als dank speel ik iedere avond even een deuntje voor haar op m'n nieuwe hukulele...