Alles went?

Een kamer delen met een handjevol anderen, lange busritten, koude douches, geen douches, m’n was door iemand anders laten doen, mannen met enorme machinegeweren (bij bushaltes, banken en ja, zelfs bij de Mac), niet zelf kunnen koken, en dus iemand anders m’n eten “moeten” laten maken, tuktuk’s, mannen met machetes, ’s morgens opstaan zonder verplichtingen, maanden in dezelfde korte broek lopen, culturele verschillen over (op) tijd (zijn), je wc papier niet door mogen spoelen, niet zomaar een slok uit de kraan kunnen drinken, zwerfhonden aan je tafel, dagen zonder regen, Cuba Libres voor 0,80 Euro, boekje lezen in een hangmat......

Als je bepaalde dingen maar vaak genoeg ziet/ doet/ meemaakt/ hoort/ ruikt, wen je daar vrij snel aan. Maar “alles went” zou geen regel zijn, zonder een paar uitzonderingen. Paar dingen waar ik maar niet aan kan wennen: slecht werkend Internet (geen Internet is geen probleem, maar de “Hallo? Hoor jij mij wel?” Skype gesprekken blijven me irriteren), jeuk (gek word ik van al die jeukende lichaamsdelen door muggen en andere prikbeesten) en het continu afscheid moeten nemen van (leuke) mensen.

Ik denk dat je kan afstuderen op “vriendschappen op reis”, want dat blijft toch een bijzonder fenomeen. Je ontmoet zo ontzettend veel mensen onderweg en meestal kom je niet verder dan een “Hoi, waar kom je vandaan?”, “Hoe lang ben je al onderweg?” en/of “Waar ben je geweest en waar ga je nog naartoe?”. Maar eens in de af en toe ontmoet je iemand waar het vrijwel direct mee klikt.

M’n laatste voorbeeld van iemand waar het direct mee klikte is Bob (33 jaar geleden in Wales geboren als “Laura” en, anders dan haar zelfgekozen naam doet vermoeden, nog steeds heel vrouwelijk). Bob is dol op rood met witte stippen, oorbellen, schoenen, cherry labello en kostuumfeestjes, heeft een hekel aan de kleur oranje en om achter mensen aan te lopen, haar hart zou het kunnen begeven als ze koffie of Redbull drinkt, ze slaapt het liefst op haar buik, valt op lange mannen met donker haar en brede schouders (ik hoor je denken: wie niet?), kauwt graag op ijsblokjes, heeft geen enkele interesse voor sport, scheert haar benen electrisch, wordt door haar familie vergeleken met ET, deelt mijn liefde voor chocola en wil graag liedjes van Dave Matthews Band, Tracy Chapman en Monty Python op haar begrafenis afgespeeld hebben...

En dat is nog maar het tipje van de ijsberg....want het meest bijzondere aan vriendschappen op reis is toch wel dat je iemand binnen korte tijd heeeeel erg goed leert kennen (en owh ja, Bob praat graag, dat helpt ook).

Na onze “klik” hebben Bob en ik besloten om in Antigua samen 20 uur Spaanse les te nemen. Leuk? Absoluut. Zinvol? Mwo. We hebben met name veel (regelmatige en onregelmatige) werkwoorden moeten leren met alle vervoegingen in tegenwoordige tijd. Daarbij zijn “hebben” en “zijn” natuurlijk erg nuttig, “naaien” en “verven” ietsies minder in backpackland. Ons vocabulair hebben we in gesprekjes met onze lerares weten uit te breiden en zo hebben we o.a. geleerd hoe we kunnen zeggen “mijn schoonmoeder is (g)een heks”, “bullshit” en “jij bent mijn halve sinaasappel” (in Guatemala betekent dat zoiets als “mijn ideale man”). Na een weekje les spreken we dus absoluut nog geen vloeibaar Spaans, maar we weten ons aardig te redden in “Spanglish” (dat is onze combi tussen Spaans en Engelse woorden met een “o” of “a” er achteraan geimproviseerd).

Naast alle uren in de schoolbanken hebben Bob en ik ook heel wat drankjes samen gedronken, maaltijden gedeeld (zodat we guilt-free ook nog een toetje konden bestellen), een uurtje salsa les genomen en uiteindelijk ook samen verder gereisd. Na drie nachten rond Lago de Atitlan hebben we elkaar dinsdagsmorgen vaarwel geknuffeld en hopen we elkaar in de komende weken nog ergens in Centraal Amerika tegen het lijf te lopen!

M’n eerste stop-zonder-Bob was Lanquin waar ik een waanzinnige tour heb gedaan door een grot. Met kaars in de hand hebben we zo’n 2 uur door het water gelopen, gezwommen, watervalletjes afgegaan en opgeklommen met een touw, van rotsen het water ingesprongen, etc. Waanzinnig! Na de tocht door de grot zijn we een berg overgeklommen waar we in “natural pools” hebben gezwommen (de visjes daar hebben me getrakteerd op een kietelende pedicure). Een enorme blauwe plek over de volle lengte van m’n bovenbeen herinnert me nog iedere dag aan de (optionele) sprong vanaf een schommel de rivier in (op het hoogste punt moest je de schommel loslaten en de rivier inspringen......een olifant had het waarschijnlijk gracieuzer gedaan dan ik).

Na een paar dagen in afgelegen Lanquin (op mijn dag van vertrek zaten we zonder stromend water en electriciteit), heb ik de bus naar Flores genomen en kwam ik er in wi-fi land achter dat m’n lieffie van de skipiste af is gehelicopterd!

Het op afstand mee moeten leven met o.a. overlijdens, geboortes en vriendjes die schouders uit de kom vallen, zal ook maar niet wennen......