Corsica; la vie est belle

Kopen we een flûte of een pain? Midgetgolven we nog een potje (“level” zou Job zeggen) of gaan we gelijk naar strand? Drinken we de fles champagne nu leeg of bewaren we nog een glaasje voor het ontbijt? …. Dat waren de afgelopen twee weken zo’n beetje onze “problemen” op het prachtige Corsica.

Oké, er waren misschien ook een paar serieuzere uitdagingen. Dag 1 dat we aankwamen met de boot brak Paul ’s morgens z’n kies en moesten we op zoek naar een tandarts. De meesten hadden in juni wel een gaatje....maar uiteindelijk hebben we het de volgende dag op kunnen lossen. Andere uitdagingen waren o.a. de zoektocht naar een kapper, de eerste kots tijdens het rijden (arme Bassie) en speuren naar campings op Corsica die al open waren. Omdat er nog maar weinig campings open waren, hebben we uiteindelijk de helft van onze tijd wild gekampeerd. Dat waren dan vaak unieke stekjes aan strand dus dat was fantastisch. Eén negatieve ervaring helaas waarbij er ’s avonds opeens keihard op het raam werd gebonkt (opnames ervan zijn waarschijnlijk terug te vinden op de Corsicaanse versie van Dumpert) en we de jongens om 22:30 in de autostoeltjes hebben getild en op zoek zijn gegaan naar een andere stek. En dan hadden we van de week opeens m’n ouders nodig om toch nog even het vaccinatieboekje van Paul thuis te checken, omdat de campinghond hem flink had gebeten (hond interpreteerde een ren-wedstrijdje van Paul en Job als een aanval op Job en greep Paul daarom net boven de heup (daar waren andere mensen, niet Paul natuurlijk, vaak wat extra reserves hebben zitten)).

Nou en dan de laatste uitdaging die we in goed Frans ook wel “lockdown” noemen. Frankrijk zit weer een maand op slot en dat was voor ons reden om voor afgelopen woensdag, alhoewel we nog niet helemaal uitgekeken waren op het eiland, een boot naar Sardinië te boeken. In de haven van Bonifacio bleek die ferry door het slechte weer alleen niet te varen, dus hebben we omgeboekt en een nachtje gekampeerd aan de haven (en nóg maar een keer een wattenstaaf in ons neus laten stoppen, omdat we door het verzetten van de overtocht nét over de vereiste max 48 uur van te voren heen kwamen) en zijn we vandaag overgevaren. Dat was door de aangescherpte maatregelen in Italië best nog spannend en we hielden er serieus rekening mee dat we Sardinië niet in zouden komen, maarrrrrr het is gelukt!

Terug nog even naar het drink-met-je-billen-bloot-melk-uit-een-kokosnoot-leven op Corsica. Want wat een prachtig eiland is dit! De kustwegen (vooral de westkust) zijn spectaculair, de zee is helder blauw en we hebben veel zon gehad. De jongens slapen inmiddels uit tot ca 08:30 en als zij rustig wakker worden met een filmpje, drinken wij de eerste kop koffie op bed. Elke dag vinden we onderweg weer een nieuw strandje om lekker even wat te spelen. La vie est belle!

We hebben het eiland ook echt voor onszelf gehad, want andere toeristen/reizigers waren er niet …nou ja, op dat ene Vlaamse gezin (met kinderen in de leeftijd van Job en Bas) na dan! We hebben hen ontmoet op een moment dat de avondklok bijna inging en dus hebben we toen besloten samen een plekje te zoeken om te overnachten. Vanwege de lockdown hebben we er vervolgens voor gekozen om dezelfde boot naar Sardinie te boeken en tot die tijd op dezelfde camping te gaan staan. Dat is berefijn geweest: de kinderen spelen met elkaar en/of met elkaars speelgoed, we hebben weer wat nieuwe voorleesboekjes en spelletjes en voor ons ook even een ander praatje (letterlijk ook…ik moet serieus oppassen want ik heb het al over “groentjes”; voor je het weet vraag ik Bas of hij kakka heeft gedaan en pak ik een pintje uit de frigo).